In 2013 heb ik Praktijk Mik opgericht als eenmanszaak voor klinische psychologie en psychotherapie. Ik werkte destijds als behandelaar en manager in een specialistisch traumacentrum en in mijn eigen praktijk zag ik kinderen. Ik vond het prettig om eigen ‘speelruimte’ te hebben naast het werken in een grote GGZ instelling. Sinds 2021 werk ik volledig zelfstandig als therapeut, consulent trauma (o.a. voor het Centrum voor Consultatie en Expertise) en adviseur in overheidsprojecten waarbij trauma en vastgelopen situaties in zorg en onderwijs centraal staan. 

Veranderingen in mijn werk hebben altijd parallel gelopen met veranderingen of belangrijke gebeurtenissen in mijn persoonlijke leven. Zo ook nu. Ruim een jaar geleden werd een van mijn kinderen ernstig ziek. Van het ene op het andere moment veranderde mijn rol aan de gesprekstafel van professional naar moeder. Tegelijk was ook mijn vader ernstig ziek en heb ik zijn overlijdensproces van dichtbij meegemaakt. Dit heeft veel bij mij los gemaakt. In de dingen die gebeurden, liep vaak een spoortje in mijn hoofd mee. Ik voelde van binnenuit als moeder, dochter, naaste en keek tegelijk mee als professional. Ik reflecteerde op het handelen van de diverse professionals en op mijn eigen handelen. En ontdekte opnieuw hoe belangrijk het is om het te hebben over dat waar het écht om gaat. Om echt samen te werken met de mensen die zorg ontvangen. 

In alle gesprekken, MDO’s, zorg-onderwijs overleggen of wat dan ook, heb ik het afgelopen jaar mijn kind, mijn vader én onze familie ondertiteld. Verteld wie wij zijn, hoe het voor ons werkt, en wat ons echt bezig houdt. En ik heb gemerkt dat er dan samenwerking ontstaat. Ik vond het moeilijk en het voelde kwetsbaar, maar het was mijn manier van overleven. Alleen door de ander de kans te geven om ons te ontmoeten, konden we namelijk de zorg samen vormgeven. En ik heb ontdekt hoe waardevol, en soms moeilijk, dit is geweest voor de professionals die ik heb ontmoet.

Natuurlijk zullen de meeste professionals beamen dat samenwerken belangrijk is. Maar door mijn ervaringen vanuit de verschillende plekken aan tafel, heb ik ontdekt waar dat in zit en waar zeker nog niet. En ik heb gemerkt dat ik een van de mensen ben die daar iets in kan doen. Niet alleen voor mijn eigen naasten, maar voor een heleboel andere kinderen en ouders. Het maakt dat ik op dit moment zoekend ben naar de vorm waarin ik mijn bedrijf wil gieten, het aanbod dat ik nu heb en wat ik wil ontwikkelen. De rode draad is helder; het gaat om dat waar het écht om gaat. En dat ik anderen wil helpen om dáár bij te komen, kwetsbaarder en krachtiger te zijn. Anderen inspireren om aan de slag te gaan met hun eigen ervaringen en zo onderwijs, zorg en samenwerking te verbeteren.