In 2013 heb ik Praktijk Mik opgericht als eenmanszaak voor klinische psychologie en psychotherapie. Ik werkte destijds als behandelaar en manager in een specialistisch traumacentrum en in mijn eigen praktijk zag ik kinderen. Ik vond het prettig om eigen ‘speelruimte’ te hebben naast het werken in een grote GGZ instelling. Sinds 2021 werk ik volledig zelfstandig als therapeut, consulent, trainer, spreker en als adviseur in overheidsprojecten waarbij trauma en vastgelopen situaties in zorg en onderwijs centraal staan. 

Veranderingen in mijn werk hebben altijd parallel gelopen met veranderingen of belangrijke gebeurtenissen in mijn persoonlijke leven. Een aantal jaar geleden werd een van mijn kinderen ernstig ziek. Van het ene op het andere moment veranderde mijn rol aan de gesprekstafel van professional naar moeder. Tegelijk was ook mijn vader ernstig ziek en heb ik zijn overlijdensproces van dichtbij meegemaakt. Dit heeft iets wezenlijks in mij veranderd. In de dingen die gebeurden, liep vaak een spoortje in mijn hoofd mee. Ik voelde van binnenuit als moeder, dochter, naaste en keek tegelijk mee als professional. Ik reflecteerde op het handelen van de diverse professionals en op mijn eigen handelen. En ontdekte opnieuw hoe belangrijk het is om het te hebben over dat waar het écht om gaat. Om echt samen te werken met de mensen die een vraag hebben. Om uit te spreken waar de kern zit. Ook als dat spannend is. Ook als er spanningen zijn in de samenwerking.

In alle gesprekken, MDO’s, zorg-onderwijs overleggen of wat dan ook, heb ik mijn kind, mijn vader én onze familie ondertiteld. Verteld wie wij zijn, hoe het voor ons werkt, en wat ons echt bezig houdt. En ik heb gemerkt dat er dan samenwerking ontstaat. Ik vond het vaak moeilijk en het voelde kwetsbaar, maar het was mijn manier van overleven. Alleen door de ander de kans te geven om ons te ontmoeten, konden we namelijk de zorg samen vormgeven. En ik heb ontdekt hoe waardevol, en soms moeilijk, dit is geweest voor de professionals die ik heb ontmoet. En dit neem ik tot op de dag van vandaag mee in mijn werk.

Natuurlijk zullen de meeste mensen beamen dat samenwerken belangrijk is. Maar door mijn ervaringen vanuit de verschillende plekken aan een gesprekstafel, heb ik ontdekt waar dat in zit en waar zeker nog niet. En ik heb gemerkt dat ik een van de mensen ben die daar iets in kan doen. Niet alleen voor mijn eigen naasten, maar voor een heleboel andere mensen. De rode draad is voor mij helder; het gaat om dat waar het écht om gaat. Ik help anderen om dáár bij te komen, kwetsbaarder en daarmee krachtiger te zijn. Ik inspireer hen om aan de slag te gaan met hun eigen gevoelens, patronen en ervaringen. En zo de samenwerking met zichzelf en anderen te verbeteren.