Applaus
Van de week had ik een gesprek met mijn auto dat een groot applaus verdient.
Nu klap ik eigenlijk niet voor auto’s, al heb ik dat anders geleerd. Zo klopte mijn vader vroeger liefdevol op het dashboard als we na een lange reis ‘veilig thuis waren gebracht’. En bij iedere 100.000 km op de teller, werden wij als kinderen al vanaf 99.900-nog wat geïnstrueerd dat het bijna feest was. De laatste 20 kilometer keken we vanaf de achterbank mee hoe de cijfertjes steeds meer richting de volgende 100.000 gingen. Bij de wissel zongen we minstens een kilometer ‘lang zal ze leven’. Hard en uit volle borst.
Met de komst van een elektrische auto, kwam het praten met de auto opnieuw in mijn leven. Naast de bekende stembegeleiding als je een route wil vinden, ‘praat’ mijn auto als ik te hard meezing met de muziek en vraagt dan wat hij zal doen. Vreselijk irritant. Waar ik ook een hekel aan heb, is als hij me niet verstaat als ik iemand wil bellen die zeker weten in mijn telefoonlijst staat. En dan zegt ‘ik ken geen…’. Wat dan wel weer bijzonder handig is, is dat deze auto ook appjes voorleest. Als je duidelijk praat, kun je een app terugsturen die hij automatisch omzet in geschreven tekst. Dit hebben we als gezin natuurlijk flink uitgeprobeerd, want iedere emoticon, ieder vies woord, alles maar dan ook alles leest hij voor. En je snapt wel wat pubers daarmee doen.
Maar afgelopen vrijdag had ik een gesprekje met mijn auto dat me enorm aan het denken heeft gezet. Ik raakte het whats-app icoontje aan en hoorde ‘wil je dat ik een bericht opstel of iemand bel?’. En toen ik ‘nee’ zei, hoorde ik de woorden ‘dan doe ik het niet’. Dan doe ik het niet….. de woorden echoden in mijn hoofd en ik voelde een enorme rust in mijn lijf komen. Geen ‘zou je niet toch? weet je het zeker? echt niet?’. Maar gewoon ‘dan doe ik het niet’.
En ik dacht aan alle keren dat ik met moeite mijn grenzen heb proberen vast te houden omdat iemand anders zulke overtuigende argumenten had. Ken je dat? Zelfs bij het uitschrijven van een nieuwsbrief moet je je tegenwoordig verantwoorden. Want, 'gewoon' of ‘omdat ik het niet wil’ zit niet bij de opties die je kunt aanvinken. En dan de verbluffende en krachtige eenvoud van dit ene zinnetje. Applaus!
Hoe zou de wereld eruit zien als we genoegen nemen met een ‘nee’? Zonder aan te dringen, over grenzen te gaan of beledigd te zijn. Hoe zou het zijn als we onze kinderen leren dat ‘nee’ gewoon genoeg is door niet aan te dringen, maar rustig en zonder oordeel te laten weten dat het oké is. En dat we dan op een later moment zonder oordeel alsnog dezelfde vraag kunnen ontvangen. Zonder gezucht, gesteun of ‘ik zei het tochs’.
Ik neem ‘m mee. Want ook ik heb de neiging tot ‘weet je het zeker’ maar heb nu gevoeld hoe bevrijdend een oordeel loze reactie kan zijn. Ook ‘in de zorg’ kunnen we hier nog van leren. Want ‘bij ons’ mag je wel altijd opnieuw terugkomen, maar hoe oordeel loos we zeggen, ‘dan doe ik het niet’, dat vraag ik me eerlijk gezegd soms af.