Het allerliefste kopje koffie ooit
Vandaag is de eerste schooldag van mijn zoon van 16, die een jaar thuis heeft gezeten met leukemie.
Zijn diagnose blies ons bijna letterlijk uit onze schoenen, ik kan er nog steeds geen ander beeld voor bedenken. Opeens zaten we in het ziekenhuis. Een dag later hoorden we bij de mensen die naar het PMC (Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie) gaan. Een club waar je liever geen lid van wordt.
In diezelfde periode was ik samen met Gieke Buur en Jo-Ann Oskam bezig met het organiseren van het event ‘Verschil maken met de menselijke maat’. We hadden zoveel mooie mensen ontmoet in onze tijd bij het Ondersteuningsteam Zorg voor de Jeugd (OZJ), mensen die ‘anders’ deden en ‘verschil maakten’. En dat wilden we delen, daar wilden we over praten en daarin wilden we verbinden met anderen die ook graag iets betekenen voor kinderen en ouders. We hadden legio voorbeelden, en opeens kwam daar voor mij een andere dimensie in. Mijn plek aan de gesprekstafel veranderde van professional naar ‘moeder’. En dat leverde een schat aan ervaringen op, mooie maar ook pijnlijke. Dingen die mij niet alleen als moeder maar ook als professional hebben veranderd.
Een van de dingen die ik koester, is het liefste kopje koffie ooit. Geschonken door de barista die beneden in de hal van het PMC werkte. Ik was net op, na een slapeloze nacht op de kamer van mijn zoon. Nog stijf van de stress en met een soort wezenloze ‘what the fuck??’ uitdrukking op mijn gezicht. Ze keek me rustig aan, vroeg niets en zei alleen maar: ‘hier, volgens mij kun jij dit wel gebruiken’. En overhandigde mij een latte met een grote smiley erin.
Dit kopje koffie is voor mij symbool geworden voor de eenvoud én de kracht van menselijkheid en menselijke maat. Een gebaar dat zoveel in zich heeft: gezien worden, compassie, vanzelfsprekendheid, verbinding, woordeloze steun.
Ik heb het haar verteld, een paar maanden later, hoe ze me geraakt had. Ze was tot tranen geroerd. ‘Dit is waar ik het voor doe’, zei ze. ‘Ik kan ook wel in een bar gaan werken, maar ik wil iets betekenen voor andere mensen.’
Nou, zo doe je dat dus.
En mijn zoon? Die is zojuist op de fiets vertrokken naar school, mét haren, gewoon in spijkerbroek en zonder ouders. Zoals het hoort.
De 5 geboden van werken met kwetsbaarheid