Een hartje in je koffie
Na ruim 2 jaar behandeling vanwege leukemie, zijn we vanmorgen voor de eerste controle in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Mijn zoon en ik.
Weer in het ziekenhuis zijn, roept enorm veel op. 'The body keeps the score', zoals Bessel van der Kolk zo mooi zegt. En dat merken we allebei. De geuren, de gezichten, de afdelingen en het gepiep van een infuuspaal. We voelen het tot in onze vezels. Ik zie ouders lopen, in joggingbroeken en op gemakkelijke schoenen. Bellend met het thuisfront om te informeren naar de andere kinderen. Gehuld in zachte kleding, net als ik destijds. Omdat zachtheid zo was waar ik behoefte aan had in de harde realiteit waarin we leefden.
Die zachtheid was er, volop. Te beginnen met 'het liefste kopje koffie ooit', waar ik hier een jaar geleden over schreef (https://lnkd.in/eXrDhU94).
Een post die viraal ging en die ertoe leidde dat er allerlei uitnodigingen voor congresbijdragen en workshops volgden, een bijdrage aan de voorstelling OPGELUCHT van ADEM Theaterproducties én een samenwerking met Malanca Schut om het meer te gaan hebben over hashtag#waarhetechtovergaat.
Er zijn zoveel meer voorbeelden van mensen die van betekenis waren met kleine betekenisvolle gebaren. Ik spreek erover voor professionals en praat erover met iedereen die het wil horen. Want als ik íets heb ervaren de afgelopen 2 1/2 jaar, is dat mensen echt het verschil kunnen maken. Iedereen kan op zijn manier iets betekenen voor mensen die het moeilijk hebben. En we kunnen er allemaal mee beginnen!
Hierover mijmerend tussen twee ziekenhuisafspraken in, met ja, alweer een latte, hoor ik mijn zoon opeens zeggen: "Kijk mam, een hartje in je koffie".
We hebben wat te verwerken, hij en ik, zo merken we vandaag opnieuw. Maar met een beetje liefde komt ook dat vast wel goed.