Brief 1

• Volgende
• Vorige

Lieve Linda,

Ik schrijf je deze brief met bergen twijfel.

Het begon met jouw post over je zoon die mèt haar weer naar school ging, op de fiets, zelf.

Toen ik het las, knalde er een steek van jaloezie door me heen en direct drukte ik het bericht weg. Ik schrok van mijn eigen reactie en heb je bericht weer opgezocht. Ik las het nog eens en nog eens. Telkens voelde ik wel ergens blijdschap voor jou, maar bovenal diep groevende jaloezie: “Ja, jij hebt wel een zoon die mèt haar zelf naar school kan gaan. Jouw zoon is herstellende van kanker en lacht het leven weer toe. Jullie kunnen trots zijn op een zoon die dit allemaal heeft doorstaan. Jij, jullie, jij, jullie. Had mijn zoon maar kanker. Dan had ik natuurlijk kapot gegaan van verdriet, maar dan had hij tenminste de hulp gekregen die hij nodig had. Waar hij recht op had. Waar wij al die tijd om vroegen en om hebben gesmeekt. Dan had hij ook op een plek mogen helen en herstellen. Dan was hij niet van plek naar plek gestuurd. Dan had hij niet op wachtlijsten gestaan. Dan had hij... En dan had ik net zo trots kunnen zijn omdat hij weer zijn leven op zou kunnen pakken in plaats van te leven met de eenzaamheid in zijn hoofd en dat hoofd zo goed en zo kwaad als het gaat boven water te houden.”

Dat ging door mijn hoofd. En niet een keer, nee keer op keer op keer. En daarna voelde ik me ontzettend schuldig. In eerste instantie naar jou. Omdat het me niet lukte volledig te delen in je geluk. En omdat ik zulke lelijke dingen dacht. En daarna naar mijn eigen kind. Het oordeel dat ik heb over zijn leven. Over hoe hij het doet. En dat dat blijkbaar niet goed genoeg is voor mij; zijn moeder. Dat mijn verwachting is dat hij het net zo ‘goed’ moet doen als alle andere kinderen. Ondanks zijn geschiedenis in de jeugdzorg.

En toen heb ik gehuild. Eerst beetje bij beetje. Toen met stromen tegelijk. Ik voelde de pijn van het gemis. Mijn schuldgevoel, mijn gevoel van tekortkomen. Mijn schuldgevoel over mijn oordeel dat ik heb over mijn eigen kind. Deze tranen hebben gestroomd en gestroomd. Ze leken iets schoon te spoelen; of in ieder geval iets zichtbaar te maken dat lang onder een dikke laag bedekt heeft gezeten. Vooral omdat het te pijnlijk was het toe te laten.

Weet je Linda, nu voel ik steeds een beetje meer trots. Mijn kind die het in zijn eigen tempo, op zijn eigen manier aan het ervaren is. Ik voel vertrouwen in zijn van tijd tot tijd ‘dichtbij komen’. En ik voel blijdschap naar mezelf, dat ik het mij gun om dit te voelen en te durven delen.

Lieve Linda, wat ben ik ongelooflijk blij voor jou, voor je kind. Wat ben ik ongelooflijk blij dat je dit hebt gedeeld. Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik wat van mijn pijn en verdriet heb mogen voelen en verzachten.

Lieve Linda, ik voel me lichter. Ik voel ruimte om lief te hebben en te houden van mijn kind. Gewoon zoals hij is.

Liefs Malanca