Brief 11

• Vorige

Lieve Linda,
 
Wat ben je toch moedig. Jij als psycholoog die in je brief met je billen bloot gaat.
 
Je vraagt me naar die milde blik. Die blik heb ik destijds wel gemist. Medelijden heb ik wel gevoeld. Oprechte interesse in hoe mijn leven eruit zag, kan ik me niet herinneren.
 
Weet je nog dat we het hadden over die ellenlange nachten? Je vertelde me dat ze in het ziekenhuis hadden gezegd dat je altijd mocht bellen als je je zorgen maakte. Ook midden in de nacht mocht je bellen. Ze legden uit: ‘Wanneer je je om 2 uur zorgen maakt, ben je om 2.05 uur in paniek en om 2.20 uur raak je jezelf kwijt. Het was dus van belang dat je direct zou bellen als je je zorgen maakte.’
 
Ik ken ze nog zo goed Linda, die nachten. Dan hoorde ik aan het einde van de dag dat mijn kind weg was en dat ze me zouden bellen als hij terug was. Nee, ze gingen naar huis, maar de politie was op de hoogte. En nee, die kon ik niet bellen, die zouden contact opnemen. De hele nacht lag ik wakker en raakte mezelf dus ook volledig kwijt. Kotsend van de paniek hing ik boven de wc. Om het gevoel te hebben contact te hebben met iets of iemand schreef ik ellenlange mails. Naar God en iedereen. 
 
Dit zijn die momenten Linda, waarop ouders mails sturen waar wij als professionals paal en perk aan stellen. Want op die manier kunnen we ons werk niet doen. Mails van 20 kantjes (en echt, zo lang waren ze) krijgen we niet bijgelezen. En de toon daar valt ook nog wel wat over te zeggen. Linda, ik heb wel eens een ouder gebeld om afspraken te maken over de manier waarop en hoe vaak ze ons mailde. Ik stelde niet de vraag wat maakte dat ze dit deed. Als ik daar aan terugdenk, schaam ik me kapot. Ik schaam me werkelijk alsnog kapot.
 
Ik herinner me dat een van de psychologen mij eens de vraag stelde: “Hebben jij en je man nog wel tijd voor elkaar?” Haar vraag maakte me kwaad. Ik weet nu pas waarom. Nu, jaren later en met mijn kennis van nu. In haar vraag zaten een oordeel en een veronderstelling over mijn leven opgesloten. Dat was niet wat ik nodig had op dat moment. Ik had iets heel anders nodig. Ik had de wens te mogen delen over hoe mijn dagen eruit zagen, hoe ik mezelf van uur tot uur voortsleepte. En niet alleen de afgelopen week, nee al jarenlang. Ik verlangde naar een vraag die ruimte had gegeven aan mij om misschien wel iets te vertellen over dat ik inderdaad geen tijd had voor mijn man, voor mijzelf, voor niemand eigenlijk. Maar dat ik ook een mens was met een leven daarvoor, een leven waarnaar ik terug verlangde. De vraag die ze stelde was te pijnlijk, te confronterend, en te (ver)oordelend. Mijn luiken gingen dicht. Ik ging uit contact en ze was me in de eerste minuut al kwijt.
 
Dat universum van die hulpverlener, was niet mijn wereld. Mijn wereld zat heel anders in elkaar dan alleen het moment van ons gesprek. 
 
En bij jou Linda? Wanneer gaan bij jou je luiken dicht?
 
Liefs Malanca