Brief 10

• Volgende
• Vorige

Lieve Malanca,

Je vraagt me of ik weet wat anders had gekund. Ik weet het oprecht niet. Ik weet wel dat ik me heel veel dingen niet heb gerealiseerd voordat mijn eigen kind zo ziek werd. Pas toen realiseerde ik me, met terugwerkende kracht, hoe ik zelf keek naar sommige ouders die ik ben tegengekomen in mijn werk.

In alle oprechtheid had ik niet door hoe ouders kunnen wakker liggen als het niet goed gaat met hun kind. Hoe ze weken slecht sliepen omdat er een belangrijk gesprek was gepland en hoe ze daar dan met zweethanden en een bonkend hart naar toe reden. Net als ik dat deed als moeder. Hoeveel zorgen ze zich maken, niet alleen over vandaag, maar ook over school, straks, de toekomst. En waar ze vandaan kwamen met hun kind, dat anders was dan voordat het bij ons op de afdeling kwam. En dat ook hopelijk anders is als het weer daar weer weg gaat. Net als mijn kind.

Ik realiseerde me niet hoe ze zich schamen, hoe kwetsbaar ze zich kunnen voelen. Net als ik dat deed als moeder. Hoe de woorden van zorgverleners naar binnen kunnen knallen en hoe veroordelend ze kunnen voelen. Zoals toen mijn zoon niet goed at. En hij echt beter moest eten om een sonde te voorkomen… Dat wist ik zelf ook, dat wist hij ook, maar het lukte gewoon niet omdat hij zo enorm misselijk was. En dan steeds te horen krijgen hoe belangrijk het is om de hele dag door kleine beetjes te eten. Ze gaven me het gevoel dat ik het niet goed deed. Ik zei braaf ja, maar van binnen ging ik uit verbinding.

Op de afdeling waar ik een aantal jaren geleden werkte, waren wij gericht op het afwenden van suïcidaliteit, automutilatie en escalaties. En om eerlijk te zijn, daar hadden we onze handen vol aan. En als een kind met ontslag ging, stond de volgende alweer op de stoep. Dat ouders zich druk maakten over het perspectief buiten de afdeling, daar hadden we destijds niet heel veel voeling mee. En als ze dan ruzie maakten waar ik bij was, dan dacht ik wel eens, poeh, als ze dat al doen waar ik bij ben, wat zegt dat dan over hoe het thuis gaat als er niemand bij is? Erg hè.

Tegelijk heb ik ook op een ander vlak enorm veel geleerd. Ik heb me namelijk nooit gerealiseerd hoe professionals verschil kunnen maken door ogenschijnlijk kleine dingen. Hoe fijn ik het bijvoorbeeld vind, als ze me gewoon Linda noemen in plaats van u of moeder. Als ze rekening houden met mijn agenda. Als ze mijn kind zien zoals hij is, hem leuk vinden en dat laten merken. En als ze niet zuchten als ik bel.

Je vroeg me wat anders had gekund. Zou het dat zijn, lieve Malanca, die mildere blik? Die blik waaruit blijkt dat de ander doorheeft hoe ingewikkeld het is? Hoe kwetsbaar, schaamtevol, zorgelijk… hoe alomvattend het op dit moment is? En ook dat dit slechts een periode is in een heel mensenleven en niet het hele universum zoals de zorgverlener het op dat moment bekijkt?

Liefs, Linda