Een broodje kroket
Naast alle mooie voorbeelden over kleine dingen die zoveel verschil maken, het belang van een kalm brein en ademruimte, zijn er ook zat dingen die beter kunnen.
Het is vrijdagmiddag. We zijn in het PMC in Utrecht, waar mijn zoon bloed moet prikken. De oudste is mee voor de gezelligheid. We hebben dit ritje al ontelbare keren gemaakt, maar het blijft toch iedere keer spannend. Want de bloedwaarden moeten stabiel zijn als teken dat de behandeling aanslaat.
Ik heb het druk, mijn man is de laatste keren mee geweest. En hoewel niemand bij ons thuis daar iets van vindt, vind ik zelf dat ik nu echt aan de beurt ben. Mijn moeder komt aan het einde van de middag met de trein naar ons toe. En dat geeft tijdsdruk, want we kunnen niet te laat terug. Daarnaast moeten we zo vroeg mogelijk in de auto zitten voor de terugweg. Anders komen we vol in de file.
Na de bloedafname hebben we altijd een uur wachttijd. Daarna kunnen we terecht bij de arts die mijn zoon onderzoekt, de bloedwaarden bespreekt en eventueel de chemo aanpast. Het komt regelmatig voor dat ze eerder belt, het gesprek alvast start en ondertussen de uitslagen binnen krijgt. Dus het is handig om in de buurt te blijven.
Mijn zoon wil geen uur in de wachtruimte zitten. We lopen over de regenboogbrug die het PMC verbindt met het Wilhelminakinderziekenhuis en ik hoor hem vertellen dat hij ‘dan met papa naar het UMC loopt voor een broodje kroket’. Mijn kinderen hebben het gezellig met elkaar en ik beantwoord al lopend een snelle mailwisseling over een bijeenkomst die moet worden gepland. Het UMC is nog verder weg dan het WKZ, dus nog belabberder om eerder van terug te komen als de arts belt. Bovendien, een broodje kroket als je kanker hebt.... echt, mag het wat gezonder?
Maar, toe maar dan.
Dus ik, niet van plan om daarvoor helemaal naar het UMC te lopen, dirigeer ze voortvarend richting het restaurant van het WKZ, een broodje kroket hebben ze daar vast ook wel. Binnen 2 minuten heb ik het geregeld, kroketje in het vet en het bijbehorende witte broodje is gefixt. De afspraak is ondertussen geregeld, collega’s tevreden over de snelle afhandeling en enigszins genoegzaam zit ik met mijn kinderen in het restaurant.
’s Avonds komt de aap uit de mouw. “Ik hoefde helemaal geen broodje kroket mam. Ik vertelde alleen maar dat ik dat met papa wel eens had gedaan. Maar jij was zo snel dat ik helemaal geen nee kon zeggen. En al helemaal niet toen ie al in het vet lag en ze ook nog speciaal voor mij een wit broodje uit de koeling hadden gehaald”.
Sindsdien staat het broodje kroket bij ons thuis symbool voor iets wat een ander voor je invult zonder dat je daar zelf om hebt gevraagd. Met alle goede bedoelingen volledig de plank mis geslagen.
En vraag ik me af hoeveel broodjes kroket we met z’n allen bakken. Want ik ben vast niet de enige met een vol hoofd!
Welke dingen laten jou beseffen hoe belangrijk het is om écht te luisteren en te zorgen dat je ook de ruimte hebt om dat te doen?