Lieve studenten, psychologen van de toekomst
Lieve studenten, psychologen van de toekomst,
Al een tijdje loop ik rond met het idee om jullie een brief te schrijven. Jullie hebben zo massaal op mijn stukje over ‘het liefste kopje koffie ooit’ gereageerd, dat ik sinds die tijd de behoefte voel om jullie iets te zeggen. Van hart tot hart. Maar om eerlijk te zijn, heb ik dit weken uitgesteld. Omdat ik niet betuttelend of beoordelend over wil komen. En misschien ook wel omdat ik me realiseer dat ik hiermee ook iets over mezelf als psycholoog zeg.
Ruim een jaar geleden werd mijn zoon ernstig ziek. Van het ene op het andere moment veranderde mijn rol aan de gesprekstafel van professional naar moeder. In die periode was ook mijn vader ernstig ziek. Het was een heftig en mooi jaar. In de dingen die gebeurden, liep vaak een spoortje in mijn hoofd mee. Ik voelde namelijk van binnenuit als moeder, dochter en naaste en keek tegelijk mee als professional.
Weet je, niemand kan ongedaan maken dat je kind kanker heeft gekregen of dat je vader dood gaat. Maar als je er dan toch in zit, dan maakt het echt enorm uit hoe er met je wordt omgegaan. Daarom vertel ik nu over dingen en mensen die het afgelopen jaar verschil hebben gemaakt. En ook hoe ik me achteraf met enige schaamte realiseer dat ik ouders, partners en naasten zelf vaak niet 100% serieus heb genomen. Natuurlijk, ze waren hartstikke belangrijk en welkom, maar ergens vond ik ook wel dat ‘ons behandelaanbod’ of ‘onze diagnostiek’ heel erg zorgvuldig en goed waren. En als ik dat inzicht deel, dan zeggen (oud-)collega’s “maar jij bent echt een hele menselijke, open psycholoog”. Dat is lief bedoeld misschien, maar mogen we praten over onze eigen vooroordelen, visies en overtuigingen en hoe we die onbedoeld meenemen in ons werk? En hoe moeilijk het eigenlijk is om onbevangen en onbevooroordeeld in gesprek te gaan?
Dat wilde ik jullie zeggen. Omdat ik hoop dat jullie onbevangen en nieuwsgierige interesse in anderen behouden blijft. Niet verdwijnt omdat je ‘een goed gesprek moet voeren’ of ‘verantwoordelijk bent’. Of dat je ‘niet te dichtbij mag komen’. Wat dat ook moge zijn.
Dat wilde ik jullie zeggen, in de hoop dat jullie de reden van je studie vast kunnen houden. Gewoon omdat je enorm gefascineerd bent door wat er speelt bij andere mensen en daar graag meer over wil weten. En als je dat dan ook nog combineert met de intentie dat je een ander benadert zoals je zelf graag benaderd wil worden (als een mens dat serieus genomen wil worden en op zijn eigen manier in het leven staat, toch?) dan zijn we volgens mij al een heel eind!
Want het is toch schrijnend, om te lezen dat al die professionals zo hun best doen en goede bedoelingen hebben maar dat ouders en jongeren zich desondanks onvoldoende betrokken en gehoord voelen? Daarvoor ging je toch niet studeren? #‘Betrekmijgewoon’, een rapport van het onderzoek #KetenbreedLeren, gaat hierover. Deze week verschenen, lees het maar! https://lnkd.in/e8xF9TF8
Liefs, Linda