Vijf geboden
Afgelopen woensdag was een gekke dag. De eerste 2 schooluren van mijn zoon, mijn smiley-latte-post op Linked In en een storm aan reacties die nog steeds met ongekende snelheid doorgaat.
Zoveel mensen die geraakt zijn door de schoonheid en steun die uitgaan van kleine gebaren, van écht zien en gezien worden. Van elkaar teruggeven wat belangrijk en waardevol is. In welke simpele acties het kan zitten. En hoe ongewoon dit kennelijk is.
Het zet me aan het denken. Ik weiger te geloven dat we nu geraakt zijn omdat mijn voorbeeld over kanker gaat. Al snap ik ook, dat als ik schrijf over ‘op de fiets, met haar, gewoon in spijkerbroek en zonder ouders’, dat iedereen begrijpt dat dit er anders heeft uitgezien.
Mijn post heeft een aantal nieuwe verbindingen opgeleverd. Met mensen die zich herkennen in mijn verhaal omdat ze ook dat kopje koffie bij het PMC hebben gehad. Mensen die mij teruggeven dat dit een voorbeeld van een wounded healer is (daar hebben ze denk ik een punt, ik gebruik inderdaad mijn eigen pijn om anderen te helpen) en mensen die geraakt zijn door de andere plek aan de gesprekstafel (van professional naar moeder) en wat dit bij je kan oproepen.
Aan een van hen vroeg ik, ‘kun je me uitleggen wat je dan zo raakt? Help me er woorden voor te vinden’. Ze gaf terug dat het de openhartigheid was, over hoe ik mijn eigen tegenslag gebruikte om te leren in het leven, die zo binnen kwam.
Daar kan ik wat mee. Want dat was eigenlijk precies de reden waarom ik deze post heb geschreven. Gieke Buur en ik hebben afgelopen jaar vaak gepraat, gehuild, gevloekt en gelachen over wat we allemaal tegenkwamen in de ‘tegenslag’ die onze gezinnen heeft getroffen. En we hebben inderdaad de wens om wat we geleerd hebben te delen. Waarom? Omdat we nog steeds bezig zijn in ons werk voor een betere jeugdzorg.
Voor haar resulteerde het in het schrijven van de ‘5 geboden in het werken met kwetsbaarheid’. Ik heb het stokje opgepakt met mijn eigen verhaal en wil daar nu een 6e gebod aan toevoegen: bezie de ander vanuit zijn eigen verhaal (en echt het zijne…niet vanuit jouw blik!).
Wat dat betekent, illustreerde de nieuwe mentor van mijn zoon (die we dinsdag pas voor het eerst hebben ontmoet). Woensdagavond stuurde ze mij een berichtje om te vragen hoe het de rest van de dag was gegaan. Ik antwoordde, ‘best oké maar hij ligt al de hele dag total loss op de bank’. Hierop schreef ze dat ze dan goed gezien had dat hij het laatste uur ‘eruit had moeten persen’ en dat ze haar collega’s zou mailen dat ‘hij dan wat ongeïnteresseerd overkomt maar dat dit toch echt vermoeidheid is’.
Ik geloof niet dat ik hier nog iets aan hoef toe te voegen!
#5gebodeninhetwerkenmetkwetsbaarheid