Brief 8

• Volgende
• Vorige

Lieve Malanca,

Een van de dingen die ik het aller moeilijkste vind om over te praten, is wat er met mijzelf gebeurde toen mijn zoon zo ziek werd. En tegelijk is dit een onderwerp waar ik het heel graag over wil hebben. Juist omdat het zo beladen voor me is en dit is ‘waar het echt over gaat’.

Ik was er niet op voorbereid. Op de verwarrende en haast verboden gevoelens die ik had. En ik vind het doodeng om ze te delen. Want ik ben toch een professional, een moeder, die gewend is om met moeilijke dingen om te gaan. En ik had me zo voorgenomen dat alles er mocht zijn en dat ‘we overal over gingen praten’. Nou, hier dus niet over.

Na de eerste schok, de eerste ziekenhuisopname, alle steun, de kaartjes en pannen eten kwam er een rauwheid die ik niet had verwacht. Mijn kind veranderde. En dat vond ik zo moeilijk. Hij veranderde van binnen en van buiten. 29 dagen dexamethason in hoge dosering, de eerste kanonnen chemotherapie. En misschien ook wel het besef dat hij leukemie had en wat dit met hem deed. Het had allemaal effect op zijn lijf, zijn stemming en hem. En op het contact dat we hadden.

In een maand tijd kwam hij kilo’s aan. Zijn gezicht werd enorm bol, zijn oogleden dikker. Hij kreeg een soort bozige uitdrukking op zijn gezicht die me voortdurend verwarde en alert maakte. Lieve Malanca, ik raakte mijn eigen kind kwijt. Hij leek steeds meer op de kinderen in het ziekenhuis dan op een jong uit mijn eigen nest. Ik moest mijn best doen om erdoorheen te kijken. En snapte eigenlijk niet goed wat er met mijzelf gebeurde. Hij had zijn haar immers nog, en kaal worden, dat was toch wat zo erg was?

De ‘dexaweken’ noemen ze het in het ziekenhuis. Bekend effect van de medicatie. Noodzakelijke medicatie, krijg je ook enorme honger van. Eten, eten, eten. Ik werd er misselijk van als ik zag wat hij naar binnen werkte. Liefst vet natuurlijk en niet zo gezond.

En ondertussen liepen we vaak op eieren. Want zijn stemming paste bij hoe hij eruit zag. Nors en onbereikbaar, boos. Hoodie over zijn hoofd en dikke schreeuwende rap op zijn oortjes. De nabijheid die er in de eerste weken was geweest, was weg. Ik kromp in elkaar onder zijn blik. Die onredelijke, vernietigende blik. Ik had een hekel aan mezelf dat ik dit zo moeilijk vond. Ik mocht best wat meer begrip hebben voor zijn proces, zo vond ik. Ken jij die spagaat, Malanca?

Heel af en toe, kwam hij heel even tegen me aan liggen op de bank. Eventjes kon ik dan aan hem ruiken en wist ik weer dat hij het was. Door die momenten hield ik het vol.

En jij lieve Malanca? Hoe kon jij verbinding houden met je kind? En met jezelf?

Liefs, Linda

Ps. Toen mijn lieve zoon deze brief las, zei hij: “Waarom vond je dat nou zo moeilijk, mam? Zo was het toch. En, ik heb toen toch ook heel veel eieren voor jullie gebakken, zet je dat ook nog erbij?”