Praktijk MiK
Milla de Kampenstraat 15
5248 AR Rosmalen
Je kunt per e-mail contact met mij opnemen via linda@praktijkmik.nl.
Brief 4
Lieve Malanca,
Sinds je laatste brief loop ik rond met pijn in mijn lijf. En twijfel ik wat ik zal schrijven, want ik wil geen boze moeder zijn op Linked In.
Mijn hart huilt als ik me voorstel dat jouw kind ergens aan de andere kant van het land zat opgesloten.
En dat jij in je eentje daarheen ging, vol emotie. En dat je wikte en woog omdat je zo afhankelijk was.
En weet je Malanca, ik doe het ook. Vertellen, uitleggen, mijn kind tot mens maken. Zodat iedereen op de juiste manier in beweging komt. Om te doen wat voor hém passend is. Soms ten koste van mezelf.
Hij zit voor de derde keer in de vierde klas. Blijven zitten omdat hij vaak ziek was. Vervolgens een jaar thuis omdat hij hondsberoerd was en daarna met een lege batterij en met lood in zijn schoenen voor de derde keer naar de vierde gegaan. Vrienden weg, in de klas bij kinderen die 2 jaar jonger zijn en ondertussen nog gewoon in een behandeltraject. Bakken met energie heeft het gekost. Alles samen voorbereid en de hele zomervakantie gebeden voor een lieve
nieuwe mentor.
En dat dan tijdens de overdracht naar een nieuw team, wordt vermeld dat ze ‘geleerd hebben dat ze aan het einde van een overleg nog even aan moeder moeten vragen of alles besproken is’, dat doet pijn. En waar jij je afvraagt of ze je wel een goede moeder vonden, ben ik er eigenlijk van overtuigd dat ze mij regelmatig irritant vinden. En dat ik ze hoor zuchten aan de andere kant van de lijn.
Ik heb zo mijn best gedaan, Malanca. Om te wikken en te wegen. Momenten af te wachten, de juiste woorden te kiezen en niemand voor het hoofd te stoten. Echt. Maar het gaat wel om mijn kind. Wij hebben niet genoeg aan empathisch knikken wanneer het gaat over zijn toekomst. Moet ik afwachten of dat waar ik zo bang voor ben, zal gaan gebeuren? Want een vierde keer in de vierde klas, daar begint toch niemand meer aan?
En hoe moet dat dan straks, zonder diploma naar een vervolgopleiding? Of hersteld van kanker en met een enorm gat in zijn cv? Gaat hij dan zijn ‘carrière’ in de kinderoncologie vermelden zodat die verloren jaren op de middelbare school te verklaren zijn? Want dat doen we hè, als manager. CV’s van sollicitanten met onverklaarbare gaten op de stapel ‘afwijzen’ leggen. Want je weet maar nooit wat je dan in huis haalt. Om je kapot te schamen. Hoe krijgen kinderen als de onze ooit een kans om door de
brievenselectie heen te komen?
En weet je lieve Malanca, ik snap de begeleiders van je zoon, ik snap de mensen op school. Handen vol aan drukke pubers. Die staan niet stil bij de langere termijn.
Dus ik probeer te wikken en te wegen én voor mijn kind op te komen. Ook al doe ik mezelf daarmee geweld aan. Het liefste zou ik het namelijk soms uit willen schreeuwen, maar ik doe het niet. Want ik ben ook afhankelijk.
Misschien gaat daar die pijn in mijn lijf wel over.
Liefs Linda