Brief 5

• Volgende
• Vorige

Lieve Linda,

Ik heb deze brief al twee keer geschreven en twee keer weer verwijderd. Ik was alleen maar boos; boos op het systeem. Mijn brieven stonden vol met gescheld en verwijten. Ik appte je dat ik mijn brieven verwijderd had en alleen maar boos kon zijn. Jij stuurde me een hartje terug.
En dat was genoeg. Een hartje. Omdat jij mij lief vindt, gewoon zoals ik ben.

Dat is misschien ook wel waar ik zo boos om ben. Dat we met z’n allen altijd maar willen fixen en beter willen maken. Er worden dozen met zakdoeken aangesleept, bakken vol met pillen besteld en de behandelingen vliegen je om de oren. Over wie gaat dit eigenlijk? Ik denk dat we met z’n allen keihard wegrennen voor de ingewikkeldheid van hoe het is. Professionals verdragen de helft van de tijd (eerder 95% van de tijd) dit ongemak niet; het ongemak van het niet kunnen en hoeven fixen. Het verblijven in het niet weten, niet fixen en gewoon een hartje sturen.

En lieve Linda, ik weet ook het antwoord op jouw vraag niet: hoe dat nou verder moet met onze kinderen; zonder diploma, zonder werkervaring, zonder vrienden. Aan alles is gedacht, behalve aan dat wat echt nodig was. Mijn zoon vertelde me: “Mam, ik wilde altijd maar drie dingen vanaf de eerste keer dat ik opgenomen werd: ik wilde naar huis, ik wilde naar school en ik wilde een baantje. Ik ben nu bijna 20 en nu pas ben ik daar mee bezig. Zelf. En dat lukt bijna niet, omdat ik al die jaren opgesloten heb gezeten. De enige drie wensen die ik had is nooit naar geluisterd. Er is nooit iets echt voor míj gedaan.”

Ik weet nog dat hij als kleine jongen een grote droom had: prof pianist worden. Hij speelde op zijn achtste al de sterren van de hemel: met zijn blonde krulletjes en nog kleine handjes zat hij achter een grote vleugel op het podium en speelde Bach. Zo godvergeten mooi. Hij wilde naar het conservatorium. Eerst naar het VWO en dan zijn droom achterna. Na het eerste jaar VWO (hij haalde negens en tienen) viel hij uit, een jaar later werd hij opgenomen en is nooit meer teruggegaan. Op een dag sprak hij de woorden: “Mama, het conservatorium gaat me nooit meer lukken.” Dat was de dag dat hij zijn droom opgaf. Hij was 14 jaar.

Ik wens ieder kind, ieder mens een hartje. In welke vorm dan ook. Zou dat mogelijk zijn Linda? Dat we verdragen hoe de ander is en dat laten zijn. Dat we vanuit het niet weten gewoon eens effe lekker naast iemand blijven staan in plaats van erboven. Want wat maakt dat een professional een antwoord geeft op een niet gestelde vraag?

Soms zou ik ook wel willen schreeuwen, net als jij lieve Linda. Want ik voelde me zo vaak niet gehoord. Mijn kind voelde zich niet gehoord. We denken allemaal zoveel te weten dat we vergeten om te luisteren. Om te kunnen luisteren is het belangrijk om stil te zijn. En stil te staan. Naast mij, naast jou, naast iedereen die het nodig heeft.

Mijn wens: stuur eens alleen een hartje.

Liefs Malanca