Brief 6

• Volgende
• Vorige

Lieve Malanca,

Ik ben er ook een, een professional die werkt met ingewikkelde dingen. En wat je daarover schrijft raakt me, Malanca. De ingewikkeldheid trekt me aan en houdt me tegelijk bezig. Wil ik dan ook fixen? Hoe zit het eigenlijk met wat ik kan verdragen? En ben ik me daarvan genoeg bewust?

In het begin van mijn carrière begeleidde ik zorgteams van mensen met een beperking en trauma. (dat laatste zagen we toen niet zo). De uitingsvormen van de mensen om wie het ging, waren verschrikkelijk moeilijk. De vraag om ‘te fixen’ was er vaak. Ik was jong en onervaren, intervisie hadden we niet. Maar door het werken met teams, voelden de ellende en de last verdeeld. Ik weet nog hoe benauwend mijn verantwoordelijkheidsgevoel soms was. En hoeveel hoofdpijn ik dan had. Ik leerde er kluwens van gedoe te ontrafelen en heel veel geduld te hebben.

Toen ik later als psychotherapeut ging werken, na nog meer opleiding, supervisie en leertherapie, voelde het soms nog zwaarder. Zeker toen ik ging werken met volwassenen met fors jeugdtrauma. Ik was aanvankelijk zo bang om het verkeerde te zeggen en te doen, om nóg meer schade te doen, dat ik mijn eigen spontaniteit vergat. Van een idee van fixen was bij mij toen echt geen sprake. Of misschien toch, als ik eerlijk ben. Van ingewikkeldheid moeilijk verdragen in ieder geval wel.
In de loop der jaren werd dat minder. Vooral toen ik zag hoe wijs en krachtig de mensen zijn die ik heb ontmoet. Ik heb zoveel van hen geleerd. We hebben samen geoefend te ‘verdragen’ en geleerd dat sommige dingen niet te fixen zijn. En om eerlijk te zijn, hebben zíj mij geleerd om mezelf te zijn. Want alles wat onecht of gemaskeerd was, voelde voor hen onveilig.

Sinds mijn eigen kind ziek is, is er voor mij nog een extra dimensie bij gekomen in dit hele proces. Eentje waar ik dankbaar voor ben. Want ik ontdekte dat ik onheil beter kan verdragen dan ik dacht. Dit besef heeft me rustiger gemaakt. En opener, kwetsbaarder. De mensen in mijn praktijk die mij al langer kennen, zien en benoemen het verschil. Het weerspiegelt in hun proces: zij durven samen met mij nog meer aan te gaan. Dus, lieve Malanca, het is een rijkdom dat ik je enkel een hartje kan sturen en jij dan verder kan.

Maar wat hebben ouders van kinderen met ingewikkelde dingen aan professionals die dat nog moeten leren? En hoe moeten jonge professionals, die met al hun liefde, goede bedoelingen en eigen blauwe plekken aan het werk zijn dát leren als we te weinig praten over de angst dat we dingen moeten fixen en dit niet lukt? De soms zo benauwende verantwoordelijkheid. En de zwaarte die er ook kan zijn.
Misschien ga ik daarom hier met mijn billen bloot. Omdat ik het professionals gun dat zij niet te beschadigd raken in de dingen die ze tegenkomen. Zodat ze met een open hart kunnen zijn bij dat waar het echt over gaat!

Liefs, Linda