Brief 9

• Volgende
• Vorige

Lieve Linda,

Jouw brief heeft me gegrepen. De vragen die je me stelt maakten me boos. Het voelt oneerlijk. Die steek van jaloezie waarover ik schreef in brief 1, die voelde ik weer. Want had ik maar in een spagaat gezeten. In plaats daarvan was ik volledig losgerukt. Verbinding met mijn kind? Hoe? Als je volledig losgerukt bent van elkaar.

De vragen die je stelt aan mij in je brief leggen een pijnlijk stuk bloot. Ik weet niet goed of ik dat wel kan verdragen. Het maakt me boos. Misschien wel om maar íets te voelen.

En nu zit ik hier, te janken achter mijn laptop.

Vanmorgen werd ik huilend wakker. Linda, ik heb mijn kind zo vreselijk gemist. En ik mis hem nog. De tijd dat we niet samen waren komt nooit meer terug. Ik wil iemand de schuld geven. Ik wil iemand slaan. Ik wil dat iemand mijn pijn ook voelt. Om maar niet alleen te zijn. Alleen met mijn gemis. Het voelt als een met grof geweld geslagen krater diep in mijn lijf. Zwart en duister. Kil en koud. En daar mocht heel lang niemand komen Linda. Zo nu en dan ga ik er zelf op bezoek. Soms en niet te dicht bij. Bang dat ik over de rand heen kukel en val; diep tot op de bodem en er nooit meer uitkom.

Mijn hoofd weet dat dit niet zo is, dat ik niet vallen zal. Mijn lijf roept anders. Mijn lijf dat gilt en sluit.

Weet je nog dat ik je een aantal maanden geleden belde? Ik vertelde je dat ik mijn zoon met de auto had afgezet in de stad. Ik keek hem na en begon te huilen. Een alles verslindende eenzaamheid nam bezit van me. Mijn kind. Mijn lieve kind, ik heb je zo gemist. Ik mis je.

Aan de telefoon zei je tegen me: “Maar je hebt hem ook veel te vroeg los moeten laten. Het is niet natuurlijk dat een kind van 14 niet bij zijn moeder is. Dat gemis voel je Malanca. Het is een stuk dat tussen jullie mist.”

Die keer dat de rechter uitsprak dat hij gesloten moest; naar Limburg. Helemaal naar Limburg. Met een busje. Ik mocht niet mee. Ook niet mee naar het busje om hem nog uit te zwaaien. Nee, ik bleef achter in het kamertje waar we hadden zitten wachten tot het busje eindelijk kwam. Mijn kind werd meegenomen en ik moest de ander kant op, naar buiten. Uren heb ik rondgezworven door de parkeergarage op zoek naar mijn auto. Ik wist niet meer waar die stond. En toen dat appje: ‘Mama, ze brengen me niet naar Limburg, we rijden nu in België.’ Dat appje Linda, zit vast in mijn lijf. Van tijd tot tijd grijpt het me bij mijn strot.

Je vraagt hoe ik verbinding kon houden met mijn kind. Dat kon ik niet. We kunnen alleen nu, in het hier en nu, onze paden lopen. Hij op die van hem, ik op het mijne. Onze paden banen zich een weg. Soms lopen ze parallel en dan is er verbinding.

De vraag die nu beter zou passen: Hoe had ik in verbinding kunnen blijven met mijn kind? En met mijzelf. Wat was daar voor nodig geweest? Wat had anders gekund?

Liefs Malanca